«Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο»

«Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο» δηλαδή κι ο Θεός το έδιωξε , το αποκλήρωσε το απομάκρυνε από τον Παράδεισο.



Ακούγοντας αυτή την παροιμία χρόνια τώρα αναρωτιέμαι για την ερμηνεία της ,για την χρησιμότητα της και την συνεχή χρήση της από τα στόματα των μεγάλων και ώριμων ανθρώπων.
Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο : είναι καλό δηλαδή που και που μια ξυλιά ,ένα χαστουκάκι , για την επαναφορά στην τάξη ,στην ηρεμία ,στην επιβολή της «εξουσίας» από τον δυνατό στον αδύνατο ,από τον μεγάλο στον μικρό. Και η πρακτική εξάσκηση ξεκινά όπως πάντα σε μικρά παιδιά από ανασφαλείς και απαίδευτους γονείς ή «κηδεμόνες». Άλλωστε οι περισσότεροι άνθρωποι, γίνονται γονείς πολύ πριν πάψουνε να είναι παιδιά.!
Όμως αυτός που «πρωτοείπε» αυτή την παροιμία – σίγουρα – δεν γνώριζε τι σημαίνει επικοινωνία, διάλογος, παιδεία, υπομονή και το βασικότερο, τι σημαίνει παράδεισος.
Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο : δηλαδή ο Θεός το έδιωξε ,το αποκλήρωσε ,το απομάκρυνε. Άκου το ξύλο προήλθε από τον παράδεισο.!
Το ξύλο βγήκε από τους ανθρώπους για να δημιουργήσουν τον δικό τους παράδεισο
που σίγουρα λέγεται κόλαση. Τα χέρια είναι για να δίνουν Αγάπη , Βοήθεια
Κουράγιο, Δημιουργία και όχι βία.
Το ξύλο δεν ήταν ποτέ σε κανένα παράδεισο ούτε ουράνιο ούτε επίγειο.!




Σιαμάγκα Θ. Χριστίνα
Μαθήτρια Γυμνασίου Κατερίνης